Dziedziczenie ustawowe oznacza spadkobranie, którego zasady i porządek określają przepisy ustawy w postaci Kodeksu cywilnego. Różni się ono od dziedziczenia testamentowego, gdyż jest niezależne od woli spadkodawcy. Jego podstawą jest stosunek małżeństwa, pokrewieństwa oraz przysposobienia. Sami spadkobiercy dzielą się na kilka grup w zależności od stopnia bliskości więzów rodzinnych ze spadkodawcą. W pierwszej z nich znajdują się przede wszystkim: zstępny oraz małżonek. W ostatniej grupie znajdują się podmioty publicznoprawne. Naczelną zasadą dziedziczenia ustawowego jest, że spadkobierca zaliczany do dziedziczenia w dalszej kolejności zyskuje prawo do spadku tylko wówczas, gdy zabraknie osoby powołanej przed nim lub kiedy nie może ona lub nie chce odziedziczyć spadku.
Podkreślenia wymaga fakt, że dziedziczenie ustawowe może obejmować:
Dziedziczenie całości spadku ma miejsce wtedy, gdy spadkodawca w ogóle nie wyznaczył spadkobiercy w testamencie albo też żadna z osób, które powołał, nie chce lub nie może być spadkobiercą.
Z kolei dziedziczenie ustawowe co do części spadku następuje jeżeli:
Wyznaczony przez przepisy prawa szczegółowy porządek dziedziczenia ustawowego wygląda następująco:
Dopiero gdy zachodzi sytuacja, że żadna z wymienionych powyżej osób nie może być spadkobiercą, spadek przypada spadkobiercom ustawowym należącym do tzw. trzeciego kręgu, a więc:
Jeśli chodzi o dalszy szyk dziedziczenia, to:
Wskazane podmioty publicznoprawne zamykają porządek dziedziczenia ustawowego. Dzięki ich wyposażeniu przez ustawodawcę w prawo dziedziczenia, w naszym kraju nie istnieją tzw. spadki bezdziedziczne, co oznacza, że każda scheda spadkowa musi podlegać temu, czy innemu spadkobraniu.
Co ważne, samo dziedziczenie oparte jest na zasadzie sukcesji uniwersalnej. Polega ona na tym, iż spadkobiercy nabywają wszystkie prawa i obowiązki należące do spadku traktowanego jako całość. Jeżeli więc występuje kilku spadkobierców, każdy z nich nabywa określony odpowiednim ułamkiem udział w masie spadkowej.