W przypadku rozpadu związku w którym pojawiły się małoletnie dzieci, konieczne jest określenie miejsca ich zamieszkania. Można tego dokonać się w formie polubownej albo też dzięki interwencji Sądu.
Gdzie powinno być miejsce zamieszkania dziecka? W jaki sposób je ustanowić? Jakie wywołuje to skutki prawne? Wszystko to wyjaśnię Ci w tym właśnie artykule.
Jak stanowi art. 25 Kodeksu cywilnego – miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
Zgodnie z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2012 r. (I OW 82/12, LEX nr 1334606) „prawna konstrukcja miejsca zamieszkania obejmuje rzeczywiste przebywanie w pewnej miejscowości w sensie fizycznym i wolę, zamiar stałego pobytu”.
Nie należy go utożsamiać z tzw. miejscem zameldowania, gdyż w myśl powyższego orzeczenia „Meldunek jest jedynie spełnieniem administracyjnego obowiązku ewidencji ludności i nie zawsze jest zgodny z określonym de facto miejscem zamieszkania”.
Musisz wiedzieć, że można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.
Przepisy Kodeksu cywilnego wskazują precyzyjnie jakie jest, co do zasady, miejsce zamieszkania dziecka, które przecież pozostaje pod opieką swoich rodziców.
I tak, miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej (art. 26 § 1 k.c.).
Z kolei, jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom, mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z nich, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy (art. 26 § 2 k.c.).
Konieczność taka zachodzi w każdym wypadku, w którym dochodzi do rozpadu związku i rozstania się rodziców dziecka, którzy zajmują oddzielne domostwa, w związku z czym przestaje istnieć jego dotychczasowe miejsce zamieszkania.
Może to być nie tylko rozwód, ale także separacja czy faktyczny rozpad związku konkubenckiego. Dotyczy to więc każdej sytuacji, w której rodzice dotychczas prowadzący wspólne gospodarstwo domowe, postanawiają zamieszkać osobno.
Ustanowienie miejsca zamieszkania dziecka może zostać dokonane na podstawie porozumienia pomiędzy rodzicami, bądź też w drodze orzeczenia właściwego Sądu.
Jeżeli pomiędzy rodzicami małoletniego nie ma żadnych rozbieżności oraz sporów co do wyznaczenia miejsca zamieszkania dziecka, może ono zostać wskazane w drodze zawartego przez nich porozumienia. Może przybrać dowolną formę, także ustną. Dla celów dowodowych powinno zostać jednak sporządzone w formie pisemnej. Może to nastąpić przed adwokatem specjalizującym się w prawie rodzinnym. Porozumienie takie może także przybrać postać ugody zawartej przed mediatorem sądowym.
W takiej sytuacji małoletni stale przebywa u tego z rodziców, który został wskazany w takim porozumieniu.
Ustalenie miejsca zamieszkania dziecka przez Sąd może nastąpić w ramach rozprawy rozwodowej lub też niezależnie od niej.
Ma to miejsce zazwyczaj wtedy, kiedy rodzice nie są w stanie dojść w tej kwestii do porozumienia.
W polskim prawie nie istnieje ustawowy obowiązek określenia miejsca zamieszkania dziecka w wyroku rozwodowym. Jednak w praktyce sądy podejmują takie rozstrzygnięcie, aby usunąć wszelkie wątpliwości pod tym względem, zwłaszcza w sytuacji, gdy dziecko stale mieszka z jednym z rodziców. W sytuacji, w której rodzice przedstawią wspólny plan wychowawczy małoletniego i zdecydują o tzw. opiece naprzemiennej, polegającej na jego przebywaniu w równych i proporcjonalnych okresach czasu u każdego z nich, wówczas Sąd na ogół odstępuje od wskazywania miejsca zamieszkania dziecka. Jednak nawet jego wyznaczenie, nie ma wpływu na sposób wykonywania pieczy tego rodzaju.
Podstawą do wydania przez Sąd rozstrzygnięcia jest złożenie przez jednego z rodziców wniosku o ustalenie, że miejscem zamieszkania dziecka jest jego własne miejsce zamieszkania.
Jeśli pełna władza rodzicielska należy tylko do jednego z rodziców, gdyż drugi z nich jest jej pozbawiony lub ma ją ograniczoną, wówczas sąd ustali miejsce pobytu dziecka właśnie przy nim. Jeśli jednak pełnia władzy rodzicielskiej przysługuje każdemu z rodziców, Sąd będzie musiał szczegółowo i wyczerpująco zbadać sprawę. W tym celu uczyni on przedmiotem analizy następujące kwestie:
· z kim dziecko mieszkało do tej pory i jakiego rodzaju relacje łączą je z obojgiem rodziców,
· w jaki sposób i na jakiej zasadzie wykonywana była do tej pory władza rodzicielska,
· w jakim stopniu rodzice zaznajomieni są z trybem życia dziecka oraz rozpoznają jego potrzeby,
· gdzie było wspólne miejsce zamieszkania rodziców przed rozpadem związku,
· który z rodziców i pod jakim względem wpływa w sposób pozytywny na wychowanie dziecka oraz charakteryzuje się większymi predyspozycjami opiekuńczo-wychowawczymi.
Dla odpowiedniego rozeznania w powyższych kwestiach, Sąd może zarządzić przeprowadzenie:
· wywiadu środowiskowego,
· opinii biegłego – na ogół psychologa lub pedagoga,
· wysłuchania dziecka, którego miejsce zamieszkania jest ustalane jeśli pozwala na to stopień rozwoju umysłowego, stan zdrowia i stopień jego dojrzałości,
· dowodu z zeznań świadków na okoliczność sposobu sprawowania przez oboje rodziców władzy rodzicielskiej.
Oczywiście katalog ten nie jest zamknięty i Sąd może dopuścić jako dowód wszystko, co pozwoli mu na poczynienie odpowiednich ustaleń w tym zakresie.
Skutki prawne ustalenia miejsca zamieszkania dziecka są bardzo szerokie. Przede wszystkim, oznacza to, iż jego stałe miejsce pobytu znajduje się u jednego z rodziców, a więc tego, który sprawuje nad nim osobistą opiekę. Wskutek tego, może on złożyć przeciwko drugiemu rodzicowi pozew o alimenty. Z kolei druga strona ma prawo do sądowego zabezpieczenia sposobu kontaktów z małoletnim.
Wyznaczenie miejsca zamieszkania oznacza także wskazanie przez Sąd, gdzie znajduje się centrum życia dziecka. W efekcie z tym właśnie adresem związane będą wszelkie sprawy bieżące małoletniego, takie jak miejsce zameldowania, korespondencja urzędowa, stałe przebywanie, etc.
W takiej i innych sprawach rodzinnych zachęcam do kontaktu z Kancelarią Adwokacką prowadzoną przez adwokata Bartosza Obrębskiego aby otrzymać profesjonalną pomoc prawną.
Znieważanie funkcjonariusza. Przestępstwo znieważenia funkcjonariusza jest szczególną formą przestępstwa znieważenia. Jego znamiona są bardzo podobne, zaś zasadniczą różnicą jest to, iż może ono być skierowane tylko i wyłącznie przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu.
Przesłuchanie dziecka w sprawie rodzinnej Sprawy rodzinne, z uwagi na swój przedmiot, mają szczególny charakter. Przejawia się on między innymi tym, że dzieci, pomimo że są osobami
