Kancelaria Adwokacka Bartosz Kamil Obrębski

Rozwód z obcokrajowcem (cudzoziemcem)

Spis treści

Rozwód z cudzoziemcem

W dzisiejszych czasach małżeństwa osób będących obywatelami równych państw nie jest niczym nadzwyczajnym. Skoro, zatem istnieje możliwość zawierania to oczywiste jest również istnienie regulacji pozwalających na zawiązywanie takich małżeństw, w tym przez rozwód jednak procedura w takim wypadku jest nieco inna.

Oczywistym jest też, że małżonek mieszkający w Polsce woli przeprowadzać postępowanie o rozwód właśnie w Polsce.

Polskie prawo a rozwód z cudzoziemcem

Polskie regulacje wskazują, że można w Polsce rozwiązać małżeństwo z obcokrajowcem przez rozwód gdy:

– ostatnio oboje małżonkowie zamieszkiwali w Polsce, przy czym nie jest konieczne aby oboje małżonkowie zamieszkiwali wspólnie w jednym mieszkaniu, czy w jednym mieście

– jeden z małżonków nadal ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w Polsce (podczas gdy drugi z małżonków wyjechał poza granice Polski)

– małżonek będący powodem (czyli tą osobą, która wnosi do sądu pozew o rozwód) co najmniej od roku, liczonego bezpośrednio przed wniesieniem do sądu pozwu o rozwód, zamieszkuje w Polsce

– małżonek będący powodem jest obywatelem polskim i co najmniej od sześciu miesięcy bezpośrednio złożeniem pozwu o rozwód zamieszkuje w Polsce

Gdy zaistnieją powyższe przesłanki mamy do czynienia z właściwością Sadu Polskiego jednak właściwość ta ma charakter fakultatywny. Oznacza to, że rozwód może też być przeprowadzony poza granicami Polski.

Obowiązkowa obecność podczas rozwodu z cudzoziemcem

Obowiązkowa obecność stron postępowania rozwodowego

Co do zasady koniecznym jest obecność obojga małżonków w Sądzie w trakcie sprawy rozwodowej.

Jednak istnieją pewne wypadki, kiedy nie będzie potrzeby podróży lub potrzeba taka zaistnieje tylko na jedną rozprawę. Dla Sądu ma tu znaczenie wiele czynników, miedzy innymi:

– czy się pozywa czy jest się pozwanym,

– czy rozwód jest z orzekaniem o winie czy bez orzekania,

– czy z małżeństwa są małoletnie dzieci,

– czy strony wnoszą o alimenty.

– czy strona pozwana wniosła odpowiedź na pozew lub w inny sposób ustosunkowała się do pozwu.

Sąd bierze również pod uwagę faktyczne możliwości dotarcia oraz koszt podróży strony.

Ważne jest, aby do rozprawy rozwodowej dobrze się przygotować tak, aby Sąd już na pierwszej rozprawie mógł uznać, że obecność strony nie będzie w późniejszym etapie postępowania konieczne.

Należy pamiętać, że samo występowanie pełnomocnika procesowego nie jest jednoznaczne z brakiem obowiązku osobistego stawiennictwa na rozprawie rozwodowej.

Dowody w sprawie rozwodowej z cudzoziemcem

Sąd w trakcie postępowania rozwodowego zobowiązany jest do przeprowadzenia dowodu z zeznań stron postępowania, jednak utrwalone orzecznictwo wskazuje, że dowód z zeznań strony postępowania rozwodowego z ważnych powodów można ograniczyć do przesłuchania jednej strony, zwłaszcza gdy ta druga strona co do zasady godzi się z treścią pozwu. Co istotne jeżeli stronę pod jej nieobecność będzie zastępował pełnomocnik, Sąd nie może zawiesić postępowania rozwodowego. Również jeżeli pozwany małżonek wyznaczy pełnomocnika do reprezentowania w sprawie o rozwód wówczas Sąd wszelkie pisma kieruje do tego właśnie pełnomocnika jako pełnomocnika do doręczeń w Polsce

Natomiast, jeżeli pozwany małżonek przebywa za granicą, może zostać wysłuchany poza granicami polski przed właściwym zagranicznym sądem lub przed polskim konsulem w ramach tak zwanej pomocy prawnej.

Podstawa prawna

– Ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1995 r., Nr 83, poz. 417 ze zmianami),

– Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zmianami).

Adwokat Warszawa rozwód.

Adwokat Bartosz Obrębski

E - mail

adwokat.obrebski@gmail.com

Telefon

508 269 045

Ostatnie wpisy:

Znieważanie funkcjonariusza publicznego

Znieważanie funkcjonariusza. Przestępstwo znieważenia funkcjonariusza jest szczególną formą przestępstwa znieważenia. Jego znamiona są bardzo podobne, zaś zasadniczą różnicą jest to, iż może ono być skierowane tylko i wyłącznie przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu.