Groźby karalne należą do kategorii tzw. gróźb bezprawnych. Stanowią one czyn zabroniony przez prawo karne, występujący w stosunkach międzyludzkich stosunkowo powszechnie.
Przestępstwo gróźb karalnych uregulowane jest w art. 190 Kodeksu karnego. Zgodnie z nim, polega ono na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na szkodę jej samej lub też osoby najbliższej.
W myśl w/w aktu prawnego – osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.
Podkreślić trzeba, że w przypadku gróźb karalnych, dobrem chronionym przez przepisy prawa karnego jest tzw. wolność psychiczna. Należy przez to rozumieć wolność człowieka od poczucia zagrożenia, że zostanie popełnione na szkodę jego samego lub osoby najbliższej przestępstwo. Jednym z podstawowych bowiem obowiązków państwa jest zagwarantowane obywatelowi poczucia bezpieczeństwa.
Przede wszystkim polega ona na oddziaływaniu na psychikę osoby pokrzywdzonej przez wzbudzenie obawy, że zostanie spełniona. Pod względem prawnym, stanowi ona zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę osoby trzeciej, przy czym może dotyczyć zarówno zbrodni, jak i występku, a nawet przestępstwa skarbowego. Tym samym, nie będzie groźbą karalną grożenie popełnieniem wykroczenia lub tzw. deliktu, czyli zawinionego czynu wyrządzającego szkodę.
Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż wykroczeniem jest czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5.000 złotych lub nagany.
Musisz wiedzieć, groźba karalna może zostać wyrażona w jakikolwiek sposób, musi ona jednak być zrozumiała dla pokrzywdzonego. Możliwe jest grożenie w formie ustnej, pisemnej, elektronicznej (czy e-mail), SMS-owej czy nawet za pomocą gestu. Może ona przybrać postać wyraźną, kiedy groźba jest wyrażona wprost („zabiję cię!”), lub dorozumianą, kiedy ma postać zawoalowaną („szkoda, gdyby ci się coś stało…”).
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 1987 r. (I KR 225/87) prawo „nie określa sposobów wyrażania groźby karalnej. Może być ona zatem wyrażona nie tylko słownie, lecz przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę osób wymienionych w tym przepisie i wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia”.
Podkreślić trzeba, że groźba karalna może zostać skierowana tylko i wyłącznie przeciwko osobie fizycznej, a więc człowiekowi. Nie może ona dotyczyć osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej, z tego powodu, iż podmioty tego rodzaju nie mogą siłą rzeczy odczuwać obaw. Jej adresatem mogą być natomiast osoby, które je reprezentują.
Zgodnie z ustalonym orzecznictwem, groźba karalna może zostać zwrócona do pokrzywdzonego lub jego osoby najbliższej bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób. Uznaje się, że groźba karalna skierowana pośrednio jest podstawą do przypisania grożącemu odpowiedzialności karnej tylko w wypadku, gdy pomiędzy grożącym a pośrednikiem istnieje porozumienie dotyczące przekazania groźby lub gdy grożący informując pośrednika o groźbie przynajmniej przewidywał, że dojdzie ona do wiadomości pokrzywdzonego i godził się na to.
Nie stanowi jednak przestępstwa wyrażona wobec pośrednika groźba popełnienia przestępstwa, jeśli została skierowana przeciwko osobie niedostatecznie zindywidualizowanej, na przykład poprzez wskazanie zamiaru zabicia „jakiejś” osoby trzeciej.
Aby groźba karalna staniała podstawę do przyjęcia u sprawcy odpowiedzialności karnej, konieczne jest stwierdzenie, że wywołała ona u pokrzywdzonego uzasadnione uczucie obawy jej spełnienia. Okoliczność taka zachodzi wtedy, gdy pokrzywdzony traktuje groźbę poważnie i uważa, że sprawca może ją spełnić. Nie jest konieczne, aby występowała u niego pewność tego rodzaju.
Dla przyjęcia odpowiedzialności sprawcy za popełnienie przedmiotowego przestępstwa nie ma znaczenia zamiar jego popełnienia, ani też obiektywnie istniejące niebezpieczeństwo realizacji wyrażonej groźby. Sprawca może nawet nie chcieć jej spełnienia. Istotne jest, aby zagrożony nie zdawał sobie z tego sprawy. Wystarczy w tym zakresie występowanie u niego uzasadnionej obawy spełnienia groźby.
Dodać należy, że w związku z tym, sprawca nie może powoływać się na uczynienie groźby jedynie dla żartu, czy też tylko w zamiarze „postraszenia” pokrzywdzonego.
Powinieneś wiedzieć, iż groźba nie musi być spełniona od razu, zaś jej realizacja może być elementem dalszej przyszłości. Kodeks karny bowiem nie zawiera pod tym względem ograniczeń czasowych.
Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 września 2009 r. (V KK 107/09” „Przepis art. 190 § 1 KK nie zawiera wymogu współczesności obawy do wypowiadanych gróźb. Przestępstwo groźby karalnej jest bowiem przestępstwem skutkowym i przy tego typu czynach między czasem ich dokonania a czasem skutku może zachodzić różnica”.
Groźba karalna jest przestępstwem powszechnym, skutkowym oraz umyślnym, popełnianym z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym.
Jego powszechność polega na tym, że może ono zostać popełnione przez każdego.
Skutkowość wyraża się tym, że niezbędną przesłanką do dokonania tego przestępstwa jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona.
Z kolei przestępstwo jest umyślne, jeżeli dokonywane jest z zamiarem spowodowania skutku określonego ustawą.
Zamiar bezpośredni oznacza, iż sprawca chce popełnić czyn zabroniony, a więc ma on w tym zakresie zarówno świadomość, jak i wolę.
Zamiar ewentualny zaś ma miejsce, gdy sprawca przewiduje możliwość popełnienia przestępstwa i godzi się na to.
Sprawca, który dopuścił się popełnienia przestępstwa gróźb karalnych podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo też pozbawienia wolności do dwóch lat.
Dodać trzeba, że jego ściganie następuje jedynie na wniosek pokrzywdzonego.
W sprawach karny w tym w wypadku w tym wypadku dotyczącym zarzutu popełnienia przestępstwa groźby karalnej polecam skorzystać z usług profesjonalnego obrońcy.
Kancelaria Adwokacka adwokata Bartosza Obrębskiego powadzi obrony karne oraz reprezentuje pokrzywdzonych w postępowaniach karnych.
Znieważanie funkcjonariusza. Przestępstwo znieważenia funkcjonariusza jest szczególną formą przestępstwa znieważenia. Jego znamiona są bardzo podobne, zaś zasadniczą różnicą jest to, iż może ono być skierowane tylko i wyłącznie przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu.
Przesłuchanie dziecka w sprawie rodzinnej Sprawy rodzinne, z uwagi na swój przedmiot, mają szczególny charakter. Przejawia się on między innymi tym, że dzieci, pomimo że są osobami
